Pyreneeën klim en verder een rustige dag

Donderdag 18/8
Voordat we gingen slapen, zaten we nog in de gemeenschappelijke ruimte wat te lezen. Nu ligt het refugio aan Rue de Cidatel, een zeer steil straatje naar het Cidatel toe. Hier zijn allemaal refugio's en allemaal toeristen winkeltjes, inl. eten/drinken.
Alle toeristen (en dat zijn er veel) lopen door dit straatje omhoog en omlaag. Zij kijken dan naar binnen waar ze kunnen en dus ook bij ons. Het is alsof ze aapjes zitten te kijken die achter de tralies zitten (ze lachen er ook vriendelijk bij...), heel bizar. Het slapen was redelijk, ondanks de 10 man op de zaal. Rustig aan opgestaan, maar toen was er niet veel brood meer (schijnbaar moet je maar op tijd zijn). In het dorp nog even bij een bakkertje wat brood ingeslagen en een croissantje gegeten. En toen (8.10 uur) hup de Pyreneeën over! Dat viel toch nog wel wat tegen. Het begin was nog wel wat afwisselend, beetje klimmen, wat afdalen en weer klimmen. Ook na 8 km natuurlijk over de grens gegaan, Spanje in.
Maar na een half uur werd het toch serieus. Alleen maar klimmen en meer dan geregeld met de laatste versnelling. Je probeert dan nog een keer op de versnelling te drukken, maar er is niets meer, hier moet je het mee doen. Het is toch wel een verschilletje die bepakking erbij...
Na een uur ging het lichtjes motregenen. Niet heel vervelend, maar toch. Nog wat foto's gemaakt en hopelijk Marie-José mooi op een Gopro filmpje gezet tijdens het omhoog fietsen. De bergen zijn wat steiler en komen dichter naar je toe. Maar het blijft indrukwekkend. Een kleine 2 uur ging het alleen maar omhoog. Soms iets lichter, maar meestal niet. Inmiddels reden we ook in de wolken en/of mist, dus waren de bergen niet zo mooi te zijn als bij mooi weer (maar ja, of het in de hitte prettig fietsen was geweest...). Uiteindelijk kwamen we boven op 1057 meter, vanaf ongeveer 100 meter hoogte. Daar was eigenlijk niets. Dus even een foto (bewijs ...) en een stuk afgedaald naar Roncesvalles. Daar is een groot klooster en konden we koffie krijgen. We raakten in gesprek met een aantal Nederlanders die vrijwilligers waren bij de grote refugio, die wordt beheerd door een Nederlandse stichting (met nog een paar in Frankrijk en Spanje). Zij zaten er 2 weken en vonden het leuk, maar zwaar werk. Zij vertelden ons het vanavond heel druk zou worden, omdat alle wandelaars die precies in een dag halen. Zij raden ons aan (als fietser) 6 km verderop te gaan, veel rustiger en een mooie refugio.
Na de koffie en iets lekkers doorgereden, nog even boodschappen in een klein Spaans supermarktje en weer zoeken. Een camping met een aparte albergue (Spaanse benaming voor refugio) zou er bij Espinal zijn. Maar vandaag waren we even de weg kwijt, want we reden de camping voorbij met zo'n groot bord, dat viel niet te missen, wel dus. Dorp in en uiteindelijk gevraagd en weer terug 1,5 km.
Mooie camping met in het camping gebouw aparte ruimtes voor pelgrims. Wij krijgen gewoon een ruimte met 8 bedden voor ons tweeën! Het ziet er allemaal heel schoon en nieuw uit. Daarna lekker geluncht aan een riviertje bij de camping op onze dekentjes en even weggezakt (het weer werd alweer beter, het is nu alweer strak blauw). Vervolgens wat lezen (ijsje) en onze verhalen (Marie-José schrijft in haar eigen schrift) schrijven. Voor het eerst sinds tijden wat Nederlanders gesproken op deze camping, maar nog steeds weinig fietsers zoals wij. Vanavond maar kijken wat het Spaanse eten gaat brengen en morgen naar Pamploma. We voelen ons niet moe ( was ook maar 40 km, wel met klim). De middag was alsof we hier vakantie aan het vieren waren en niet elke dag aan het fietsen zijn, ook wel een lekker gevoel. Deze avond pas om 2000 uur gegeten (Spaanse tijden). We kwamen in gesprek met 2 Engelsen en 2 Engelse/Australische/Franse (overal gewoond dus) mensen. Ontzettende leuk dus, later meer.