31/8 Bergje omhoog, bergje omlaag...
Blijf op de hoogte en volg Marie-Jose en Eric
31 Augustus 2016 | Spanje, Melide
Woensdag 31/8
We hadden allebei goed geslapen en stonden dus monter om half 8 buiten op de fiets. Natuurlijk gelijk een klim (nooit zo fijn voor de beentjes). Maar daarna ging het op en neer. De klimmen en de afdalingen waren redelijk in verhouding en dat leek heel prettig. Eric voelde wel al snel dat de benen niet zo goed waren als gisteren. Bij Marie-José voelde het net als gisteren. We begonnen voor het eerst in het donker (licht aan) en met de gele jacks aan, dan waren we goed zichtbaar. Er was een laag hangende bewolking en dus geen zon. Voor het fietsen niet zo erg, maar voor de uitzichten wel. Alhoewel Marie-José dat ook weer niet zo erg vond, want dan kon Eric niet steeds zeggen, kijk wat mooi en even stoppen voor een foto.... We reden in een groene omgeving met veel bomen. Toch wat foto's genomen om het verschil met gisteren te laten zien. Om een uur of tien een bakkie in een kleine Tabacco (Pacios) Aardige, alleen Spaans sprekende, barman, die toch moeite deed om ons te begrijpen. Marie-José gaf aan dat ze moe was en toen zei hij iets onbegrijpelijks. Maar hij liep weg en kwam terug met een stokbrood en een mes. Hij bedoelde of we een stukje stokbrood wilden. Toch maar gedaan, maar het duurde wel even. Hij bleek 2 stukken te hebben geroosterd! Met jam en boter erop was het heerlijk!
Toch nog maar de armstukken aangedaan, het was weer wat kouder geworden. Maar dat was maar van korte duur nodig. Rond half 11 brak voorzichtig de zon door.
Het klimmen en dalen ging maar door. We hadden al wat stukken van 7 tot 8% gehad. En nu kwam er een klim van 12 km met stukken van 7-8% en een uitschieter naar
10 % . Inmiddels voelden we allebei dat het niet zo makkelijk meer ging. Enerzijds doordat het steeds weer klimmen en afdalen, toch meer inspanning kostte dan in het begin leek. Elke keer na een afdaling weer aanzetten voor de klim geeft steeds een kort moment van verzuring in de benen. Daarnaast was dit ook al de derde dag met veel klimmen achter elkaar. Na de lange klim, een hamburger (hadden we zin in) en wat te drinken genomen in Airexe. Ondertussen zaten we al binnen 100 km van Santiago, dus veel meer wandelaars. Alleen deze mensen vonden dat de weg van hun alleen was. Dus het belletje waar eerder voor werd bedankt, gaf nu geregeld geen reactie en als we dan weer belden, een geïrriteerde reactie. Jammer, maar het was niet anders. We moesten nog 24 km naar Melide. Helaas bleven de klimmen komen en het werd zwaar. Rond half 2 reden we Melide binnen, middels alweer een lange klim naar het centrum! Op zoek naar TI, niet gevonden, dan maar gokken. En na wat straatjes reden we zomaar tegen een Albergue aan die ook in de boekjes stond. Wederom keurig verzorgt, met een grote achtertuin, waar we nu in zitten (alweer in de schaduw, zon werd te warm). Wel eerst een korte siësta gehouden, we waren allebei moe!
Na wat lezen, maar eens wat te eten gezocht. Het is een beetje rare stad, waar niet echt een centrum is. Uiteindelijk gekozen voor pizza/lasagne (en toetje toe) bij een familie bedrijfje. Lekker gegeten en nu nog even in de tuin wat schrijven aan de tafel bij een Spanjaard/Catelaan die geen Engels kan, maar wel Cruijff en Cilessen kent (en smakt tijdens zijn eten....maar dat terzijde). Koffie toe voor mij.
We hadden allebei goed geslapen en stonden dus monter om half 8 buiten op de fiets. Natuurlijk gelijk een klim (nooit zo fijn voor de beentjes). Maar daarna ging het op en neer. De klimmen en de afdalingen waren redelijk in verhouding en dat leek heel prettig. Eric voelde wel al snel dat de benen niet zo goed waren als gisteren. Bij Marie-José voelde het net als gisteren. We begonnen voor het eerst in het donker (licht aan) en met de gele jacks aan, dan waren we goed zichtbaar. Er was een laag hangende bewolking en dus geen zon. Voor het fietsen niet zo erg, maar voor de uitzichten wel. Alhoewel Marie-José dat ook weer niet zo erg vond, want dan kon Eric niet steeds zeggen, kijk wat mooi en even stoppen voor een foto.... We reden in een groene omgeving met veel bomen. Toch wat foto's genomen om het verschil met gisteren te laten zien. Om een uur of tien een bakkie in een kleine Tabacco (Pacios) Aardige, alleen Spaans sprekende, barman, die toch moeite deed om ons te begrijpen. Marie-José gaf aan dat ze moe was en toen zei hij iets onbegrijpelijks. Maar hij liep weg en kwam terug met een stokbrood en een mes. Hij bedoelde of we een stukje stokbrood wilden. Toch maar gedaan, maar het duurde wel even. Hij bleek 2 stukken te hebben geroosterd! Met jam en boter erop was het heerlijk!
Toch nog maar de armstukken aangedaan, het was weer wat kouder geworden. Maar dat was maar van korte duur nodig. Rond half 11 brak voorzichtig de zon door.
Het klimmen en dalen ging maar door. We hadden al wat stukken van 7 tot 8% gehad. En nu kwam er een klim van 12 km met stukken van 7-8% en een uitschieter naar
10 % . Inmiddels voelden we allebei dat het niet zo makkelijk meer ging. Enerzijds doordat het steeds weer klimmen en afdalen, toch meer inspanning kostte dan in het begin leek. Elke keer na een afdaling weer aanzetten voor de klim geeft steeds een kort moment van verzuring in de benen. Daarnaast was dit ook al de derde dag met veel klimmen achter elkaar. Na de lange klim, een hamburger (hadden we zin in) en wat te drinken genomen in Airexe. Ondertussen zaten we al binnen 100 km van Santiago, dus veel meer wandelaars. Alleen deze mensen vonden dat de weg van hun alleen was. Dus het belletje waar eerder voor werd bedankt, gaf nu geregeld geen reactie en als we dan weer belden, een geïrriteerde reactie. Jammer, maar het was niet anders. We moesten nog 24 km naar Melide. Helaas bleven de klimmen komen en het werd zwaar. Rond half 2 reden we Melide binnen, middels alweer een lange klim naar het centrum! Op zoek naar TI, niet gevonden, dan maar gokken. En na wat straatjes reden we zomaar tegen een Albergue aan die ook in de boekjes stond. Wederom keurig verzorgt, met een grote achtertuin, waar we nu in zitten (alweer in de schaduw, zon werd te warm). Wel eerst een korte siësta gehouden, we waren allebei moe!
Na wat lezen, maar eens wat te eten gezocht. Het is een beetje rare stad, waar niet echt een centrum is. Uiteindelijk gekozen voor pizza/lasagne (en toetje toe) bij een familie bedrijfje. Lekker gegeten en nu nog even in de tuin wat schrijven aan de tafel bij een Spanjaard/Catelaan die geen Engels kan, maar wel Cruijff en Cilessen kent (en smakt tijdens zijn eten....maar dat terzijde). Koffie toe voor mij.
-
31 Augustus 2016 - 23:41
Monique :
Hoi Marie-José en Eric
Zoals ik begrijp wegen de laatste loodjes het zwaarste. Maar wat een prestatie leveren jullie. Succes nog even. -
01 September 2016 - 07:26
Marc Van Spaendonk:
Hallo Marie Jose en Eric
De laatste loodjes. Met bewondering heb ik al die weken jullie verslagen gelezen. Jullie doen wat ik mezelf had beloofd om te doen toen ik 3 jaar geleden 50 werd. Er even tussen uit en dit mooie avontuur aangaan. Helaas is het er bij mij nooit van gekomen. Jullie verslagen hebben me weer wel geïnspireerd. Wie weet komt het er nog eens van. Geniet van elk moment en het bi jen rijden van Santiago.
Veel groeten van Marc en Sophia....je weet wel van de camping in Faucon -
01 September 2016 - 18:15
Annie En Theo:
Wat een verslag en wat mooi het verhaal rond onze Josë. Het grijpt ons aan.
Wat fijn dat jullie tussen het moeilijke fietstocht met vele klimpartijen aandacht
aan jullie vriendin hebben besteed. Nog vele mooie kilometers en dan naar het
eindpunt op jouw verjaardag Marie José. We spreken elkaar weer. -
01 September 2016 - 19:22
Marie-jose:
Lieve Theo en Annie,
Het was een speciale dag voor ons beide. Het was echt op een mooie en bijzondere plek. Een plek waar jullie en onze José het fijn zal vinden. Boven op een berg, waar ze over alles en iedereen zal waken. Het is goed zo. We hebben het met veel eer gedaan en met een lach en een traan, zoals José het zelf ook gewild zou hebben.
Hopelijk hebben jullie dinsdag evengoed een mooie dag gehad en ook op een mooie manier de 80ste verjaardag van Theo zelf kunnen vieren. Elke dag is een speciale dag en de ene dag heeft iets meer aandacht dan de andere.
Ik heb mijn eigen 50ste verjaardag altijd ver voor me uitgeschoven, omdat ik me niet zo voel. Nu heb ik ervaren en ben ik trots dat ik deze leeftijd mag halen. Ik pak het dan ook met beide handen aan en zal het in Santiago zeker met Eric, mama en Nicole gaan vieren.
We spreken elkaar weer als we terug zijn in Nederland.
Veel liefs van ons, Eric en Marie-Jose -
02 September 2016 - 11:57
Annie En Theo:
Bedankt voor jullie reactie. Heel lief, zo kennen we elkaar. Nog veel succes met
jullie zware tocht, maar als je bent waar je zijn wil, kun je fijn achterom kijken en
trots zijn op jezelf. Liefs van ons.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
