11/3 Op weg naar de Grampians, rijden en praten

Zaterdag 11/3
Rustig aan opgestaan en toch maar binnen ontbeten, het was wat frisjes buiten.
We zouden nog naar de London Bridge, maar daarvoor was nog The Arch. Eigenlijk begon de dag zoals gisteren. Elke 5 minuten stopten we om bij weer een mooi uitzichtpunt te kijken. Zelfs na deze 2 zijn we nog gestopt voor mooie losstaande rotspartijen en hoge kliffen.
The London Bridge zag er echt uit als een brug, waarbij het niet meer aan de vaste wal zat. Dat stuk was nog niet zolang geleden ingestort, terwijl er toeristen op het het huidige overgebleven stuk rots stonden. Deze zijn er later met een helikopter vanaf gehaald! The Arch is inderdaad een boog, ook indrukwekkend. Deze maken dus geen onderdeel uit van de Twelve Apostels en zo zijn er na de Twelve Apostels nog meer grote (afgekalfde) rotsblokken in het water vlak naast de kust te zien.

Maar na een tijdje geen de route iets meer het binnenland in. In Warrnambool hebben we boodschappen (ook een KMART, moest van Rick) gedaan. In de KMART nog wat kleding gescoord en een nieuw kabeltje voor de IPad. Bij deze zaak kan je namelijk heel veel verschillende artikelen krijgen tegen redelijk goedkope prijzen. Daarna bij een leuk tentje een lekker bakje koffie gescoord.
Warrnambool is het einde van de The Great Ocean Road en van daaruit gingen we omhoog (richting het noorden) naar The Grampians. Dat is een apart gebergte, waar we morgen een hike van een uur of 4 gaan doen.
Om een uur of 1 gingen we lunchen in Dunkeld, gewoon op een parkeerplaats. Daarna reed Marie-José nog even door en nog geen 100 meter verder politie, ojee. Iedereen werd aangehouden en wij ook. Marie-José moest blazen (het was half 2 's middag!)!
Je gelooft het niet, midden op de dag in een klein plaatsje. Waarschijnlijk vanwege het feest Labour Day. De aardige politieman vertelde dat wij de tweede Nederlander en derde Europeaan in de laatste 5 minuten waren. Marie- José had net 3 wijntjes op bij de lunch dus ze was nogal zenuwachtig....
Nee hoor, grapje, gewoon niets aan het handje en weer door!

Het was toch nog een flink stuk rijden (zo'n 100 km), maar wel een makkelijk te rijden weg gelukkig. Al gauw reden we in de Grampians, hoge heuvel/bergruggen aan meestal 1 kant en soms 2. Het mooie is van dit soort stukken, dat je heel makkelijk allerlei gesprekken met elkaar hebt. Het blijft mij verrassen hoe Rick over zaken denkt en hoe hij dit tegenwoordig deelt. Het klinkt wat stom om te zeggen van je eigen zoon, maar toch wel heel volwassen. Uiteindelijk waren we in Halls Gap, het centrum van de Grampians. Daar willen we morgen hiken, dus we gingen bij de informatie even vragen/kijken waar en welke route we konden/wilden nemen. En belangrijk, waar de start was. Daarna door naar de camping die nog 25 km verderop was.

De camping, in Stawell is groot, maar een beetje gedateerd. We konden zelf onze plek uitzoeken, zoveel ruimte is er. Maar ach, zoveel hebben we niet nodig. Er was zelfs een goede WIFI, dus dat viel weer mee. Helaas valt er nu soms wat regen zijn de voorspellingen voor morgen twijfelachtig (daarna wordt het weer mooier). Maar we zien wel, het is wel vaker meegevallen.