12/3 Klimmen, lopen, klimmen en rotsen. Uitzicht.

Zondag 12/3
In de nacht/avond viel er wel wat regen en de voorspellingen waren niet zo goed voor vandaag. De verwachting was 70% kans op regen en eventueel onweer. Dus wat schetst onze verbazing, we werden wakker om een uur of half 8 en zagen een strak blauwe hemel! Heerlijk buiten in het zonnetje ontbeten en om een uur of half 10 reden we weg.
Het weer bleef goed, maar we moesten nog wel even 25 kilometer terug naar The Grampians rijden. De Australische Pauwlesma zat er gelukkig helemaal naast.
Om half 11 starten we onze hike van 4 a 5 uur in Halls Gap. Al gauw moesten we klimmen middels natuurlijke of gemaakte trappen van rotsblokken. Links van ons verscheen een prachtige schuin stijl oplopende rotswand van honderden meters lang en hoog. Daar zagen we ook mensen die een stuk omhoog gingen schuin stijl omhoog. Toen we iets verder waren kon Rick het ook niet laten. Hij ging ook omhoog tegen de stijle helling op. En jahoor, ik zag Rick een tijdje gaan en ik er achteraan.
Het eerste stuk ging nog wel, maar daarna werd het steeds stijler. Op een gegeven ogenblik moest ik op handen en voeten verder, zo schuin was het! Boven op wat rotsblokken halverwege was Rick gestopt, dus daar moest ik ook naar toe. Ik redde het, maar echt makkelijk was het niet. Terug ging toch redelijk makkelijk, soms een beetje schuin gaan, zoals een skiër.

Maar ja, dit was nog maar het begin. We bleven maar klimmen en natuurlijk ook mooie uitzichten en prachtige beekjes tussen de rotsblokken door. Vervolgens kwamen we in een Canyon, dus tussen 2 rotswanden door, heel mooi. Maar het klimmen en lopen hield niet op. Rotsblokken klauteren was het heel vaak en soms ook gemaakte trappen. Rick had nergens last van en sprong van rotsblok naar rotsblok en nam vele alternatieve wegen. Ach ja, hij is jong en onstuimig.... Tijdens de laatste 2 kilometer naar de top gingen we nog door een hele smalle doorgang stijl omhoog door middel van een gemaakte trap. Heel bijzonder om dat mee te maken.

Eindelijk waren we er, een soort schuin omhoog lopende hoogvlakte met rotsblokken. Maar aan het eind daarvan loodrechte rotswanden naar beneden en een fantastisch overzicht over de omgeving en de stijle rotswanden vlak bij. Het leek ook een beetje op de Preikestolen in Noorwegen. Alleen hier geen water eronder en wat minder hoog (maar hoog genoeg om heel voorzichtig over het randje te kijken).

Rond 1300 uur gingen we terug via de andere kant. Dat begon relatief eenvoudig, maar al gauw kwamen daar ook de door rotsblokken, gemaakte trappen. Naar boven is zwaar, maar naar beneden is eigenlijk zwaarder. Zeker voor mijn knietjes. Dus na 3 kwartier dalen begonnen wij het zwaar te krijgen. Rick niet, die sprong nog steeds vrolijk en dartelend naar beneden. Soms even omkijkend en wachtend, waar wij bleven....
Overigens bleef het weer mooi, met wel wat wolken, maar overwegend zon.
Uiteindelijk waren we beneden (wij hadden het wel gehad) en natuurlijk als beloning een lekker ijsje!

Terug naar de camping , nog even wat biertjes extra gehaald onderweg en zitten. Maar natuurlijk wel even een kaartspelletje en een biertje erbij. Daarna lekker douchen en even niets doen. Lekkere pasta gegeten en nog even chillen.
Natuurlijk eindigen met kort-lang, dit keer verrassend beide keren door Marie-José gewonnen. Ze mag nu niet meer klagen dat ze niet de goede kaarten krijgt of dat het een rot spel is.....
Morgen rustig dagje, langzaam aan richting Melbourne, waar we op dinsdag Rick zijn verjaardag gaan vieren!