Brr koud, omhoog en een authentieke refugio

Weer wifi, dus van donderdag 11/8

Brrr koud, beklimmingen en een mooie, authentieke refugio
Eerst nog even terug naar gisteren, het avondeten. Op de fiets heen 2km en vervolgens zoeken naar een eetgelegenheid in een best wel grote stad. We waren wat vroeg, 5 uur, zeker voor Franse begrippen. Maar eerst een borreltje en dan wat eten zou moeten kunnen. Drie keer de stad doorkruist en uiteindelijk bij een bar/brasserie zoals die er veel zijn in Frankrijk, gaan zitten. Wat te drinken bestelt en daarna maar eens gevraagd of en wanneer we konden eten. Dat kon maar pas vanaf 1900 uur! Veels te laat voor ons, dus maar weer zoeken naar wat anders. Daar gaan zitten en toe bleek dat er helemaal geen eten werd gemaakt (ondanks de borden). Uiteindelijk belandt bij een soort meeneem eetgelegenheid. Daar wat gegeten (wel goedkoop) maar het was niet om naar huis te schrijven. Het blijft voor ons vreemd dat er vaak zo weinig open is. Natuurlijk eten de Fransen later, maar....
Het slapen in het mobile home was uiteindelijk best wel goed (beter dan de dag daarvoor). Vroeg opgestaan en we hadden al door dat het best wel koud was. Dus maar voor het eerst de armstukken aan, Eric ook zijn windstopper aan en later Marie-José zelfs het regenjack tegen de kou! Zo koud was het dus, onder een blauwe hemel, maar wel om 7 uur. De eerste 35 km naar Poiters gingen wat moeizaam, Eric wat last van zijn rug/schouders/nek/lichte hoofdpijn. En allebei reden we niet lekker. In Poiters eerst op zoek naar het centrum, wat dit keer verstopt was, zo leek het. Bij de hele grote kerk (Notre Dame la Grande uit de 11/12e eeuw) ontmoetten we een Nederlander die de Camino in 3 jaar deed. Hij zei 2 maal links en dan waren we er zo'n beetje. Dat was niet helemaal waar, dus na wat extra straatjes en steile klimmen, kwamen we op een prachtig plein met eindelijk een goed koffie tentje. Gezeten in het zonnetje, hoorden we van het oudje Jocelyn (net 50 geworden), dat het in Nederland de hele dag regen was en 16/17 graden. Wel jammer voor haar verjaardagsfeestje, maar weer of geen weer, het gaat om het feestje en dat zal wel goed komen. Gefeliciteerd nogmaals!
Na deze pauze ging het fietsen bij ons beiden een stuk beter. Ik ging meer de kracht uit mijn benen halen door de handen losjes op het stuur te leggen ipv te knijpen. Zoals ook geleerd met spinnen, maar soms sluipt het er weer in. Dat ging in ieder geval een stuk beter en het scheelde ook dat het wat warmer was geworden. Er waren wel meer (korte) beklimmingen dat we tot nu hadden gehad. Rond Gencay volgde de GPS een andere route dan het boekje aangaf. Daardoor dreigde we onze lunch plaats te missen. Dus even 5 km omgefietst en we vonden vrijwel direct een soort truckers restaurant voor een plat du jour. Redelijk gegeten en weer terug naar de route. Het was toch verder dan we dachten, maar uiteindelijk kwamen we na 106 km in Charroux aan. Naar de TI voor een stempel (=Tampon in het Frans, nicht Simone klopt dit?) en voor de sleutel van de refugio (zo stond in het boekje). Deze was dus bij de bar met de oranje stoeltjes aan de overkant te halen. Na even zoeken rond de kerk, gingen we een zeer authentieke refugio binnen, met een moderne badkamer. Het leek wel de middeleeuwen. Met boven een soort huiskamer, waarbij je moest denken aan de tijd van Floris, in een woord prachtig. Later kwam er nog een Frans vrouwtje, die een korte uitleg gaf in het Frans en lastig te volgen was, maar we kwamen er uit. De laatste bezoeker van deze refugio was 1 augustus, hetgeen ons wel een beetje bevreemde. Wij hadden namelijk verwacht dat het veel drukker zou zijn. Sowieso hadden wij na Tours verwacht meer Camino gangers tegen te komen.

Wij hebben hier geen wifi, dus of ik dit vandaag op de site krijg, weet ik niet.