Grenzen opzoeken, verleggen en er overheen gaan

Grenzen opzoeken, verleggen en er overheen gaan
Voor het eerst gingen we op de geplande tijd 7 uur exact weg. We wisten dat het gelukkig vandaag niet zou gaan regenen, dus maar eens een lange dag maken. Ontbijt hadden we de vorige avond al meegekregen, waardoor we goed alles zelf konden regelen. Al snel waren we de stad uit, wederom een jaagpad langs een kanaal. Dat ging maar door totdat we 2 oude Belgen tegenkwamen die ons in het Frans iets probeerde duidelijk te maken. Iets van dat de grens met Frankrijk eraan kwam en ja dat wisten wij ook wel... Wij lachten en fietsten door. En na 500 meter konden we niet verder Dat was het dus wat ze bedoelden. Later bleek dat ik ook naar een andere route (de totale route is ongeveer 20 routes) had moeten overschakelen. Dus daarna ook nog verkeerd gereden, waarschijnlijk zo'n 5 km, hoort erbij. We bleven maar over de grens gaan naar Frankrijk.
De wegen werden langzamerhand heuvelachtiger en de uitzichten wijdser. Ook werden de dorpjes steeds armer en was er werkelijk geen cafeetje te vinden voor een kopje koffie/thee. Uiteindelijk een klein cafeetje gevonden, waar we van diverse mensen een hand kregen (Franse gewoonte zal maar zeggen). In Cambray boodschappen gedaan en geluncht. Vervolgens verder, waarbij we in ons achterhoofd St. Quentin hadden, maar dat was wel ver.... Ondertussen wat Nederlanders tegengekomen, praatje en later (toen wij verkeerd hadden gezocht naar een overnachting, weer 4 km voor niets) haalden we ze weer in. Een ander stel (beide uit Breda) kwam ook bij ons staan, dus even met zij zessen gepraat. Vervolgens door naar een abdij vlak bij. En aanbellen, er werd opgedaan en met zijn zessen een stempel gehaald en weer door. Nog bij een camping naar een slaapplaats gevraagd, maar niets. Dus maar weer verder. We kwamen inmiddels boven de 100 km en het werd minder leuk. Toch maar door naar St. Quentin, de laatste 20 km was eigenlijk over onze grens, maar ja we moesten ergens slapen. Om 1645 aangekomen, was er niemand bij de receptie. Na 10 minuten kwam er een aardige jongedame, die gelukkig een kamer (6 persoons voor zijn tweeën ) voor ons had, en ook voor heel weinig geld. Na het douchen de stad in waar we belanden naast een Nederlands stel (uit Heiloo) onderweg naar Parijs. En natuurlijk kenden ze weer iemand die wij kennen, nl. Jeroen Rutte (hij heet Walter Smit van Tatasteel). Het was heel gezellig. Al met een leuk einde van een (te) zware dag. Morgen maar iets rustiger aan.