Maria, mijn hemel, een slaapplaats?

Zondag 14/5
Dit keer een wat vreemde aankondiging, maar soms zijn die toepasselijk zoals uit verdere verhaal zal blijken (Rémy en nu geen grapjes, liedjes en zo...). Na een redelijke nacht in onze vouwwagen, stonden we vroeg op (6 uur). We wilden immers niet teveel in de middag fietsen, want dan wordt het erg heet. Rond 7 uur vertrokken en het was nog een beetje koud. Maar al gauw werd dat beter. Vanaf Minzac begonnen de wijnranken en dus de chateau's en domaines. Ik heb nog nog nooit zoveel en zo uitgestrekte druivenvelden gezien. Ook niet in de Provence, Ardèche of Loire streek. En het bleef maar doorgaan tot aan het begin van Les Landes. Maar ja we zaten dan ook in de Bordeaux streek. We gingen door St. Emilion, aangekondigd als een van de mooiste dorpjes. Dat viel ons wat tegen en voor koffie was het ook nog wat te vroeg (half 9). Maar ja vervolgens kwam er niets. Na 60 km kwamen we aan in Cadillac (zo heet de plaats daadwerkelijk). Eerst nog even 5 minuten van een kerkdienst meegemaakt in een prachtig klein kerkje. Moeilijk te volgen dat Frans, maar er werd mooi gezongen. Toen op zoek naar koffie en daarna wat te eten. Dat was gelukkig goed te doen. Om een uur of 12 zaten we bij een leuk restaurant en we bestelden een menu du jour. Echt ongelofelijk voor 11 euro een voor- hoofd en nagerecht en ook nog lekker! We namen de tijd, want we hoefden nog maar 13 km naar de geplande overnachtingsplek. Uitgebuikt op de fiets en op ons gemakkie naar Landiras, een Chambre D'hotes. Daar aangekomen, complet, wat ons voor het eerst overkwam. Een hele aardige mevrouw die ons direct uitlegde dat dit kwam vanwege de feestdagen 14/15 augustus. Oftewel ' Maria ten Hemel '. Zij voor ons bellen naar allerlei gelegenheden, maar alles complet. Op 25 km zou nog een camping zitten, die misschien nog wat hadden, maar ze kon ze niet bere iken. Dus wij maar door, we moesten toch wat. Daar aangekomen (Hostens), niemand, gebeld en complet. Wat nu? Nog een paar nummers gebeld, steeds verder weg en niets. Maria moest ons toch gaan helpen, want wij wisten het ook niet meer. Op het laatst nog een keer een nummer gebeld, wat eerst op een antwoord apparaat kwam. En jahoor, gelukkig eindelijk, Maria hielp ons, er was daar nog een Tippie-tent. Maakte ons niet uit, alles was goed. Opvallend was dat wij allebei er nogal rustig onder bleven. Geen verwijten, geen steken onder water, nee, we waren allebei bezig om het op te lossen. Zou zo'n tocht als deze toch iets met ons doen?
Maar ja, we moesten nog wel 'even' 20 km fietsen in de brandende zo'n over hele lange eindeloze wegen. De beklimmingen waren verdwenen, maar de zon .....
En inmiddels hadden we al 100 km achter de kiezen. Maar ja, we moesten door.
Uiteindelijk kwamen we om 1700 uur op ons tandvlees binnen in Moustey na 120 km. Het eerste stuk had Marie-José er onwijs aan getrokken ( 25/26 km per uur) en daarna nam Eric het over, teamwork! Een aardige man die Engels sprak, ving ons op en liet ons de Tippie-tent zien, incl. een gebouwtje met douches, ijskast, waterkoker, gasfornuis, etc.. De toilet was een organisch toilet! Gedoucht, maar daarna waren we allebei nog oververhit. We waren diep gegaan. Rond uur of 8, na het eten en dit typende komen we een beetje bij. Morgen uitslapen en zeker een korte rit (20 of 40 km). Gelukkig dat Maria over ons waakte (grapje)!!!!