Mooi, ruig Spanje en een verrassende refugio

Zondag 21/8
Goede nachtrust gehad in onze 4 persoons slaapkamer met zijn tweeën. Rond half 7 rustig opgestaan. Er waren al heel wat wandelaars weg. Ontbijt was brood met jam en jam met brood. Om 745 reden weg, dachten we, door een rustige stad. Bij arena aangekomen, blijkt het feest nog gewoon door te zijn gegaan. Nog steeds 1 a 2 volle kroegen en op straat wat (niet vervelende) dronken mensen. Daar tussendoor haalt Marie-José brood. En voor je weet ben je het dorp uit (wel gelijk een beklimming, niet onze favoriete start, maar komt wel vaker voor). Het begint met een prachtige weg, die golvend verloopt. Op 1 van die toppen staan we stil. Het uitzicht is prachtig, heel wijds en ruig, met bergen op de achtergrond. Ook is het heel stil en je kan heel zachtjes vogeltjes horen fluiten. In 1 woord genieten! Toch zien we eigenlijk voor het eerst veel wandelaars en enige fietsers langs de route. Zo komen we 4 lopende Nederlanders (herkenbaar aan het embleem van de 4-daagse) tegen met wie we even een praatje hebben. In Logrono kopje koffie met een heerlijke chocolade punt (niet te zoet). Inmiddels hebben we geleerd, dat we een stad in moeten fietsen en even door moeten fietsen. Dan komen we vanzelf bij de mooie plekken in de stad.
Door naar Navarrete en daar wat boodschappen gedaan. Zowaar wat fietsende Nederlanders gesproken (met een tent). Even na Naverrete op een bankje met mooi uitzicht geluncht. In het boekje stond dat na! Sotes een beklimming van 10% zou volgen. Dus voor! Sotes een beklimming die wel erg zwaar was. En na Sotes geen beklimming meer te vinden. Dus het was andersom, gelukkig, want anders hadden we 2 zware beklimmingen gehad...
In Sotes was ook nog een soort Middeleeuws feest, maar toch maar doorgereden. Aangekomen in Najera op zoek naar TI, via een brug, uiteindelijk gevonden. Abergue was vlak bij, maar wij kwamen bij een hotel. Weer terug en ons uitgelegd dat er nog een straatje tussen zat. Straatje gevonden, maar Albergue niet. We waren weer eens blind, terug en gevonden. Deur dicht en even later kwam er iemand naar ons toe, complet, vol dus. Verwezen naar de overkant en daar moesten we dus om de hoek zijn. En ja, toen...
Keurige Albergue en we konden kiezen uit 2-persoons met en zonder badkamer. Ook konden we kiezen voor een stapel bed, waar wij van dachten dat het in een slaapzaal zou zijn. Toch daar voor gekozen (we zijn wel wat gewend). Fietsen netjes achter slot en grendel. En of we haar even wilde volgen. Deur open en een prachtige kamer, met een schattig inpandige balkonnetje met prachtig uitzicht (en een stapelbed, helemaal niet erg). Het doet allemaal een beetje Frans aan (zie foto's). Maar dit hadden we dus echt niet verwacht!
Na het douchen (heerlijk) nog even (voor het eerst) wat Olympische spelen meegepikt (Spanje-Australië, basketbal). Ook kwam er een Nederlander (tukker) die al sinds april liep. Gezellige man met wie ik nog een biertje heb gedronken. Daarna rondje gelopen door de stad en op een terras een menu gegeten (incl. Rosé) voor weinig geld. We staan elke keer nog verbaast over de prijzen.
Terug naar de refugio aan de stamtafel met de nationaliteiten Zweeds, Duits,
Irak (!) en Estland. Leuk om dat ook mee te maken.
Marie-José kan inmiddels haar broek niet meer aan zonder riem. Schijnbaar eet ze niet genoeg, alhoewel ik dat niet merk. De hele dag fietsen zal er wel mee te maken hebben ... Ik vind het moeilijk om bij mezelf te constateren. Ik zie het wel als ik thuis ben. Eigenlijk was het een prachtige dag waarbij we lekker gefietst hebben, onze foto momentjes gepakt en vrij relaxt hebben gereden (ondanks toch diverse zware beklimmingen). Het was ook nog niet te warm, de komende dagen schijnt het warmer te worden. We zien wel, tot nu kunnen we het aardig aan.