22/8 Golvende graanvelden en een dalletje

Maandag 22/8
Gisteravond eerst nog getracht foto's bij de verhalen te krijgen. Een heel gedoe, wat niet makkelijk gaat, omdat je niet/moeilijk kan checken, welke foto nu waar bij staat.
Rustig opgestaan en als we beneden komen, merken we dat er al veel lopers weg zijn (ook hier zijn wij de enige fietsers). Yoghurt en wat broodjes gegeten en om half 8 reden we weg. Het was toch nog vrij koud en we starten met een soort gravel pad, erg hobbelig. Al snel kwamen we weer op een gewone asfalt weg. Als snel merkte ik dat Marie-José in een soort dalletje zat. Ze fietste niet lekker, maar wist niet wat haar dwars zat. Een stevige knuffel deed niet direct wonderen, maar hielp wel om langzamerhand uit het dalletje te klimmen. De omgeving was weer prachtig. Het leek wel of de golvende graanvelden met de op de achtergrond bergen, nog weidser en groter werden. Bovenop een heuvel foto's gemaakt en rustig aan doorgefietst. De stilte (en wat volgeltjes) was weer overweldigend en geven toch een vorm van gelukzalig gevoel. Onderweg kwamen we ook enorm opgestapelde hooi balen tegen (zie foto). In Ciruena kwamen we op een rotonde nog een enorme metalen pelgrim tegen met Jacobs schelp (zie foto).
In St. Domingo de la Calzada bij een bakkertje koffie gedronken met iets lekkers (en brood gekocht ). Ook daar wat boodschappen gedaan. Ook in Spanje is er in de kleine dorpjes weinig open en zelfs in dit relatief grote dorp/stad was nog weinig open. Daarna volgde een relatief lichte route op en af (meer af en op heel licht). Inmiddels was het rond 11 uur en werd het warm. Uiteindelijk waren we om 1215 in Belorado. Elke keer komt in Spanje een stad/dorp uit het niets. Je verwacht het rechts te zien en je gaat de bocht om en daar ligt aan de linker kant (dat krijg je met die bergen). In de stad komen we, zo lijkt het, ook weer uit het niets terecht in een soort feest. Tenminste kermis attracties (dicht) en een grote markt. We gaan eerst naar onze dit keer gereserveerde pensioen, achter de kerk. En in een keer gevonden. Nederlandse eigenaar die niet van stoppen weet met zijn praten. Prachtige kamer met ook nog aparte keuken en eetkamer. Beneden kunnen we ook nog op een klein plaatsje buiten zitten. Het is lekker kleinschalig. De eigenaar blijkt al 35 jaar uit Nederland weg te zijn, waarvan de laatste 11 jaar hier. Hij heeft een vrouw uit Nicaragua. Door middel van het lopen van de Camino is hij hier terecht gekomen. Tijdens onze eigen lunch komt hij erbij staan en vertelt over Spanje en het bijzonder de Spaanse Cultuur. Hij blijkt er niet zo van gecharmeerd. Volgens hem zijn wij Nederlanders geboren om te werken en Spanjaarden geboren om te leven. Als je als Spanjaard niets doet en kan leven, doe je het goed (ook al leef je van de steun). Tja het is zijn wat negatieve beeld. Hij wil ook weer weg hier, terug naar Nicaragua, naar de familie van zijn vrouw. Maar daar is het ook vaak 'majana', waar hij inmiddels aan gewend is. Ieder zo zijn ding zal maar zeggen.
Aan het eind van de middag zouden we een soort rond wandeling doen. Deze eindigde al gauw op een terras (het was nog heel warm). En daar raakte we in gesprek met een Nederlander uit het zuiden. Hij was met Engelsen (later ook een zeer goed sprekende Duitser), uiteindelijk zaten we met zijn allen bier/rosé te drinken. Ook diepgaande gesprekken gehad (vooral met de Nederlander) eigenlijk daar waarvoor wij ook de Camino doen. Een heel mooi einde van deze dag na een wat tegenvallend menuutje. Maar dat maakte ons niet meer uit. Terug in het pension nog een bakkie en daarna ons opmaken voor de dag van morgen. Benieuwd wat die weer zal brengen.......