29/8 Speciale dag, een traan en een lach

Maandag 29/8
Speciaal, omdat we vandaag naar het hoogste punt van de Camino gaan. Ook speciaal vanwege hetgeen Marie-José daar gaat doen. Na een goede nachtrust, wel nog even vuurwerk rond 12 uur, rond 7 uur opgestaan. Het was flink afgekoeld en we starten nog voor 8 uur met armstukken (Eric) en een regenjack Marie-José, tegen de kou. De eerste 5 km waren redelijk vlak, maar daarna kwamen de eerste beklimmingen al. We moesten van 870 meter naar 1510 meter gaan klimmen tenslotte. Het ging redelijk makkelijk tot aan Rabanal (1150 meter). Daar koffie gedronken bij een leuke Albergue. Marie-José gaf nog een 'druppel' weg (Sanquin), incl. uitleg. Het werd gewaardeerd. En toen kwam de klim (9 km van 1150-1510) waarin percentages van 6 tot 10 % werden aangegeven (soms ook korte stukjes meer). Het ging ons redelijk makkelijk af. Het uitzicht was overigens prachtig, midden tussen de bergen en in de verste nog hogere bergen. Ook zagen we in de verte een dal waar de wolken/mist nog hing. Wij reden, zoals gewoonlijk, met een strak blauwe hemel, maar het was nog niet warm. Onderweg begon Marie-José het liedje 'You and I ' van ABBA te zingen. Wij haalden ook wat fietsers in. Schijnbaar hebben die 2300 km hiervoor ons toch wel sterker gemaakt...
Uiteindelijk kwamen we boven bij Cruz de Ferro. Dit is een plek waar veel pelgrims een meegebrachte steen neerleggen. Ook een plek waar mensen als gedachtenis een steen neerleggen. Marie-José had een steen, een kaarsje, een uitbeelding van hout van 50 en een beetje as van José (hele goede vriendin, 22 november 2015 overleden) meegenomen (uit naam van de familie). Tot slot ook een ballonnetje (verjaardag), omdat dit ter ere is van José die morgen 50 zou zijn geworden. Het kaarsje ging moeilijk aan, omdat er een klein beetje wind stond. Van andere stenen wat bescherming gemaakt en uiteindelijk lukte het. We moesten direct aan José denken, die tijdens de pogingen van vuur maken vast na, na, nana zou zeggen, iets wat zij wel vaker deed (zo van het lukt lekker niet). Daarna de as verstrooit over de houten 50. En ja, dat doet een mens wat...
Marie-José zou later zeggen, dat aan de ene kant het iets vreemd is om te doen en aan de andere kant iets heel moois. José kan nu mooi vanaf een hoog punt om ons neerkijken en glimlachen. En ze is zeker niet alleen, want er komen mensen langs.
Uiteindelijk zijn we na bijna een uur doorgereden. Immers José zou ook hebben gezegd, genoeg is genoeg. Tot zover de traan, die tegelijkertijd ook een glimlach met zich meebrengt, denkend aan de mooie persoon die José was! Dit alles opschrijvende doet ons natuurlijk ook wat, maar daar kunnen we mooi op de plek waar we nu zitten (Ponferrada) over napraten.

Er zou nu een afdaling komen van 15 km, maar dat hadden we niet helemaal goed gelezen. We gingen een klein stukje naar beneden en toen, tot onze verbazing, stijl omhoog! En ja, dat viel tegen. Maar goed, dit hadden we wel meer meegemaakt en opgeven is geen optie. Dus een paar zuchten en kreunen later (er is niets ergers na een afdaling, plotseling weer omhoog te moeten, dat doet heel veel pijn aan de benen), gewoon weer klimmen. Marie-José vertrouwde het niet meer en zie, eerst echt afdalen, voordat ik geloof dat we in de afdaling zitten. Na een paar stevige klimmen kwam die afdaling natuurlijk. Het was geen makkelijke afdaling, hobbelig, smal en veel bochten. Maar we zijn wat ouder geworden en deden rustig aan (ook Eric!). De uitzichten waren overigens weer adembenemend. Helaas, ondanks dat het al rond 12 uur was, vrij koud. Meestal wordt het steeds warmer, als je lager komt. Dat viel nu tegen. Uiteindelijk kwamen we in Molinaseca aan. Leuk dorpje en aan het einde van dorp gaan zitten voor een lunch (nog steeds koud). We kozen voor een tortilla de patates (echt Spaans gerecht), een soort dikke omelet met aardappel, ei, ui en waarschijnlijk melk. Lekker en een beste hap. Aangezien we in de schaduw zaten, liepen we zo nu en dan (voor het eten kwam) in de zon, zo koud hadden we het nog! Ondertussen ook een appje naar Tina gestuurd over het as verstrooien. Zij zou het doorsturen naar de ouders van José. Heel apart, maar de reactie van Tina emotioneerde mij toch .....

We besloten om iets langer (20-25 km) door te rijden. Gelukkig kregen we het nu wel warm, hetgeen ook kwam door nog wat klimmen. In de grote stad Ponferrada even wat kleine boodschappen gedaan. En 5 km later reden we langs een Albergue (incl. bar/restaurant) die er leuk uitzag. Gevraagd naar de prijzen (viel mee) en we kozen voor een eigen kamer, ook wel eens lekker. Eerder gestopt dan in ons hoofd gepland, maar we hadden het wel gehad. Dat is het hetgeen we deze reis wel geleerd hebben, ga op je gevoel af. Deze Albergue valt nog onder de stad Ponferrada. Lekker gedoucht, Marie-José daarna de was (topper, doet ze bijna iedere dag, zeer groot compliment waard!). Daarna naar beneden en op het leuke terras gaan zitten (zie foto). Biertje en sangria(!) en tijd om onze verhalen op te schrijven. Vooral het stuk van José opschrijven emotioneerde mij en dan is het zo mooi en waardevol dat je dat met zijn tweeën kan delen. Deze, toch wel stille, Albergue leent zich daar ook voor. Het heeft schijnbaar zo moeten zijn.

Avondeten op het dakterras (brood) en verder lekker rust. Misschien gaan we nog een bakkie beneden doen. Morgen vroeg weg, we verwachten aardig wat klimmen.