30/8 Fantastische route en veel klimmen!

Dinsdag 30/8
Op de verjaardag van José stonden we op tijd op. Uiteindelijk bleek dat wij de enige 2 gasten waren. Dat maakte ons niet uit dit keer, het is wel eens lekker, zo rustig.
Aangezien het wat koud aanvoelde, toch maar gestart rond half 8 met een jack aan. Het was nog aan de donkere kant, dus onze gele jacks vielen dan mooi op. Het begon rustig met zo nu en dan een licht klimmetje. We werden langzaam warm en deden na een kilometer of 15 ons jack weer uit. Daarna kwamen er langzaam aan meer klimmen en de omgeving was prachtig. Mooie groene bergen, met bomen, daar keken we tegen op. Na 30 km maar eens een bakkie gedaan, we hadden het inmiddels koud gekregen, ondanks de klimmen (armstukken aan gedaan), in Trabadelo. Voor het café zit iemand, waarvan ik denk, zou het hem zijn, maar verder geen aandacht aan besteed. Na de koffie verder en na 500 meter, loopt daar Wil, onze zuiderling die wel al 2 maal zijn tegengekomen! Hij had inderdaad bij het café gezeten. Ook nu had hij weer wat stukken met de bus gedaan. Even bijgepraat en zijn email-adres gekregen. We zullen hem nu wel niet meer tegen komen, gezien zijn programma. Ik vermoed dat wij na deze reis hem nog wel eens zullen zien...
Hierna begon het serieuze klimmen. De omgeving was zo mooi, dat je eigenlijk steeds foto's wilde maken. Ook gingen we steeds onder de snelweg door die stond op mega grote pilaren (zie foto). We cirkelden als het ware om (onder) de snelweg heen.
Eric reed fluitend omhoog, het kostte hem geen moeite. Ik had de hele dag eigenlijk een soort gelukzalig gevoel over me. Dit kwam vooral door de prachtige bergen en uitzichten naar die bergen, tussen die bergen en vanaf die bergen. Ook hielpen mij de Marten 'Ventoux' lessen: probeer altijd op 90% te rijden en schakel liever iets kleiner (dan heel zwaar doortrappen). Dit pas ik eigenlijk al de hele tocht toe en het werkt. En ja, natuurlijk zijn er geregeld momenten dat je de laatste 10 moet gebruiken, maar die heb je dan ook nog.
Marie-José had het wat zwaarder. Haar benen wilde wel, maar haar lichaam niet, zoals ze zelf zei. Maar zoals verwacht, ze bleef gewoon door trappen in haar eigen snelheid, ongelofelijk knap!
Op een gegeven ogenblik werd het wel heel zwaar en moest ik denken aan het stuk op de Mont Ventoux (Malaucene kant voor de kenners onder de lezers). Het is het stuk tussen de 11-15 km waar het tussen de 11-13% omhoog loopt en de weg heel breed is. Gelukkig duurde het hier niet zo lang. Om 12 uur kwamen we aan in Puerto Pedrafita, maar nog niet boven! Vandaag moesten we namelijk van 485 naar 1335 meter hoogte, het dak van deze tocht. Even brood gekocht en daar kwamen we eindelijk eens Nederlands (Belgen dat wel) sprekende fietsers tegen. Ook zij lagen voor op hun schema en vonden het lastig om een dag ergens te blijven. Het ritme van het fietsen zit er zo in... Toch leuk om dat eens van anderen te horen.
Hierna ging het direct weer fors omhoog naar de eerste keer 1300 meter. We passeerde een Duitser (ook van bij de bakker), die was gaan lopen. We hadden gehoord dat het zijn 5e keer was en zijn laatste .....
De Belgen kwamen ons achterop, maar in een kort stukje afdaling passeerden we ze weer. Daarna omhoog naar de 1300, ongeveer gelijk kwamen we aan. Foto's voor elkaar gemaakt. Een stukje omlaag en toen eindelijk de laatste zware beklimming van de dag. De Belgen (ongeveer onze leeftijd) passeerden ons, ik probeerde aan te haken, maar ze waren te snel, vooral de vrouw! Ze hadden al eerder aangeven dat dat kwam door 'hun' Ardennen. Op de 1335 meter aangekomen rond half 2, rustig geluncht en pas om half 3 vertrokken voor het laatste stuk. En dat was een lekker stuk! Een afdaling van 12 km met natuurlijk nog steeds prachtige uitzichten, ik kan het niet genoeg vertellen. Marie-José had daar wat minder oog voor, aangezien zij het een heel zware dag vond. En ik maar zeggen hoe mooi het is. Dat sloot niet helemaal op elkaar aan...
De afdaling was breed, niet te stijl en lekker warm. Dus weinig remmen, lome bochten en we kwamen niet boven de 55 km. We waren zo in Triacastela. Albergue gevonden, via een mevrouw die enthousiast kwam aanlopen, toen wij bij haar Albergue stonden. Ze dacht dat we bij haar kwamen logeren... (vrienden gemaakt...). Keurige Albergue waar we de groep Polen weer tegen kwamen, die we nu al 2 dagen tegenkomen, leuk.
Zij herkennen ons en staan er verstelt van dat wij uit Holland komen fietsen. En ja, dat is altijd leuk om te horen en geeft ons ook wel een trots gevoel! Eric even zijn ogen dicht gedaan (ging wel makkelijk, maar kost toch inspanning...). Marie-José wat chillen. Even rondje dorp, stelde niet veel voor. Om half 8 naar het restaurant 30 meter verderop. Een uitstekend menu (met oa een zalm moot) voor 10 euro pp (incl. een hele fles lekker rosé). We geloven het eigenlijk nog steeds niet. Daarna weer 30 meter terug (zo dicht bij hebben we niet eerder gezeten) en nog wat schrijven en lezen. Morgen komen er nog wat klimmen aan, zo voorspelt Marie-José!