31/8 Bergje omhoog, bergje omlaag...

Woensdag 31/8
We hadden allebei goed geslapen en stonden dus monter om half 8 buiten op de fiets. Natuurlijk gelijk een klim (nooit zo fijn voor de beentjes). Maar daarna ging het op en neer. De klimmen en de afdalingen waren redelijk in verhouding en dat leek heel prettig. Eric voelde wel al snel dat de benen niet zo goed waren als gisteren. Bij Marie-José voelde het net als gisteren. We begonnen voor het eerst in het donker (licht aan) en met de gele jacks aan, dan waren we goed zichtbaar. Er was een laag hangende bewolking en dus geen zon. Voor het fietsen niet zo erg, maar voor de uitzichten wel. Alhoewel Marie-José dat ook weer niet zo erg vond, want dan kon Eric niet steeds zeggen, kijk wat mooi en even stoppen voor een foto.... We reden in een groene omgeving met veel bomen. Toch wat foto's genomen om het verschil met gisteren te laten zien. Om een uur of tien een bakkie in een kleine Tabacco (Pacios) Aardige, alleen Spaans sprekende, barman, die toch moeite deed om ons te begrijpen. Marie-José gaf aan dat ze moe was en toen zei hij iets onbegrijpelijks. Maar hij liep weg en kwam terug met een stokbrood en een mes. Hij bedoelde of we een stukje stokbrood wilden. Toch maar gedaan, maar het duurde wel even. Hij bleek 2 stukken te hebben geroosterd! Met jam en boter erop was het heerlijk!
Toch nog maar de armstukken aangedaan, het was weer wat kouder geworden. Maar dat was maar van korte duur nodig. Rond half 11 brak voorzichtig de zon door.
Het klimmen en dalen ging maar door. We hadden al wat stukken van 7 tot 8% gehad. En nu kwam er een klim van 12 km met stukken van 7-8% en een uitschieter naar
10 % . Inmiddels voelden we allebei dat het niet zo makkelijk meer ging. Enerzijds doordat het steeds weer klimmen en afdalen, toch meer inspanning kostte dan in het begin leek. Elke keer na een afdaling weer aanzetten voor de klim geeft steeds een kort moment van verzuring in de benen. Daarnaast was dit ook al de derde dag met veel klimmen achter elkaar. Na de lange klim, een hamburger (hadden we zin in) en wat te drinken genomen in Airexe. Ondertussen zaten we al binnen 100 km van Santiago, dus veel meer wandelaars. Alleen deze mensen vonden dat de weg van hun alleen was. Dus het belletje waar eerder voor werd bedankt, gaf nu geregeld geen reactie en als we dan weer belden, een geïrriteerde reactie. Jammer, maar het was niet anders. We moesten nog 24 km naar Melide. Helaas bleven de klimmen komen en het werd zwaar. Rond half 2 reden we Melide binnen, middels alweer een lange klim naar het centrum! Op zoek naar TI, niet gevonden, dan maar gokken. En na wat straatjes reden we zomaar tegen een Albergue aan die ook in de boekjes stond. Wederom keurig verzorgt, met een grote achtertuin, waar we nu in zitten (alweer in de schaduw, zon werd te warm). Wel eerst een korte siësta gehouden, we waren allebei moe!

Na wat lezen, maar eens wat te eten gezocht. Het is een beetje rare stad, waar niet echt een centrum is. Uiteindelijk gekozen voor pizza/lasagne (en toetje toe) bij een familie bedrijfje. Lekker gegeten en nu nog even in de tuin wat schrijven aan de tafel bij een Spanjaard/Catelaan die geen Engels kan, maar wel Cruijff en Cilessen kent (en smakt tijdens zijn eten....maar dat terzijde). Koffie toe voor mij.