2/9 En weer door...

Vrijdag 2/9
De nacht was vreselijk. We bleken vlak bij een cafe te zitten, waar veel mensen kwamen, die tot laat (1.15 uur) heerlijk hard aan het kletsen waren, aangevuld met een idioot die het leuk vond om zijn autoradio een half uur lang op vol vermogen te laten draaien. Daarna waren er 2 Amerikaanse zusjes die, voor mijn gevoel, de hele nacht aan het spoken waren en vroeg 5/6 uur (naar vliegtuig, ander naar trein) weg gingen.
Rond 815 reden we weg uit Santiago. Het gaf ons een vreemd gevoel. Eigenlijk waren we er en gingen we nog een stukje fietsen. Maar toch ook niet, want voor ons is toch echt het einde als wij het plein bij de kathedraal op fietsen en Nicole/Oma zien staan.
En wij willen toch ook graag het kilometerpaaltje 0,00 zien en op het strand staan aan de Atlantische Oceaan.

We starten vrijwel gelijk omhoog in een nevelige/mistige omgeving, toch wel een beetje naargeestig. We reden zelfs zo nu en dan met ons licht aan, vanwege de mist. Na het klimmen Santiago uit, gingen we na wat afdalen gelukkig snel de drukke weg af. Een omgeving in met weer veel groen/bomen, maar door de mist nog wat lastig te zien. Rond half 10 begon de zon door te komen en in Herbon deden we een bakkie.
Opvallend is dat we soms rijden op 80 meter hoogte, maar dat het lijkt met de bergen om ons heen, alsof je op 1000 meter hoogte zit.
In Padron kwamen we een speciaal monument voor pelgrims tegen (zie foto). Hier ligt de oorsprong van de Jacobs schelp, toen de zeemonding nog tot aan Padron kwam.
Daarna kwam de zwaarste klim van de dag, zo'n 6 km van 4-8% (van 80 meter naar 385 meter). Het was gelijkmatige klim, waardoor het goed te doen was, maar wij voelden de vorige dagen nog in de benen. De bomen waren hier anders, meer lang en kaal (zie foto). Dit en de huizen deden een beetje armoedig aan. Het was ook heel stil, bijna te stil, we misten het geluid van vogeltjes. Het gaf wel een beetje onze stemming weer. Maar als je boven bent en mag afdalen, begint de wereld er weer anders uit te zien. We waren weer in ons ritme en gevoel van deze tocht. In Noia zagen we voor het eerst de Oceaan, weliswaar een uitloper van (baai), maar toch. Besloten om maar door te fietsen naar Serra de Outes, waar we zouden overnachten. Om half 1 reden we daar binnen en na wat zoeken en heen en weer rijden, een lunch plek gevonden. Daarna kwamen we middels 3 x vragen op de plaats van bestemming (Casa Amanda/een pension, via de telefoon gereserveerd). Daar bleek dat via de telefoon, 14 (pp) en 40 (voor 2) toch iets anders is in gebrekkig Engels (forteen en forty). Maar goed, we zitten in een prachtig appartement (mooiste tot nu toe), waar we alles voor ons zelf hebben, incl. tv (kijken we toch niet naar) en keuken. Het beloofde ontbijt, was toch niet included, ondanks meerdere keren navragen via de telefoon (gebrekkig Engels of ....).
De douche was lekker, maar moest wel even gemaakt worden. Maar ja, een Drijver heeft altijd iets van tape bij zich en geregeld. Daarna siësta, hadden we toch wel nodig. Om een uur of 5 wat boodschappen en daarna wat gedronken bij een barretje vlak bij. Daar wat gemijmerd over deze reis. Wat heeft het ons gebracht en wat staat ons te wachten als we weer het 'gewone' geregeld leven in gaan.
Straks gaan we zelf wat eten maken (na al dat uit eten, is dat zo nu en dan heerlijk). Morgen naar Fisterra en naar het absolute eindpunt Cabo Finisterre, zoals het officieel heet.