3/9 Het begin van het eind ...

Zaterdag 3/9
Goed geslapen, rustig ontbeten en om 810 op de fiets. Maar ja, waar laat je de sleutel van het pension? Het restaurant was dicht en er was niets afgesproken. Dan maar aan de binnenkant van de deur van ons appartement (deur pension viel op slot, dus...). We begonnen gelijk met een klim van 12 km (hadden we dat maar vast gehad). Deze begon rustig, maar werd steeds steiler. Wel werd het steeds mistiger. Ook hier was het stil en misschien wel extra stil door de mist. Uiteindelijk boven, nadat we 3x dachten dat we er al waren. Gelukkig hadden we onze lange mouwen shirt nog aan, want de afdaling was koud. Om een uur of 10 bakkie koffie in Olveiroa. Net na het bakkie kwamen we 2 en later 3 Nederlandse lopers tegen (1 daarvan uit Nederland gelopen!). Hij (samen met een meisje waarmee hij nu 3 weken liep) had het nu wel gehad en ze gingen straks met de taxi verder naar Fisterra. Hij ging naar Albergue Dosol (gereserveerd voor 2 dagen en dat wilden wij ook). We spraken af dat wij daar ook naar toe gingen. Het is overigens heerlijk om gewoon weer in Nederlands ervaringen te kunnen delen.
De mist bleef en werd zelfs dichter. De dauw/mist bleef in druppels aan onze kleding hangen! Om 1100 uur kwam de zon eindelijk door. Daarvoor ook wel soms, afhankelijk van de hoogte waar we reden. Want het bleef weer klimmen en dalen. Uiteindelijk kwamen we in Cee aan, waar we weer de Atlantische Oceaan zagen. Maar we moesten nog 20 km, weer klimmen, maar gelukkig was de laatste klim naar Fisterra niet zo steil. Je bent boven en dan zie je de baai van Fisterra liggen, mooi. Helaas lag de zee in de damp/mist, dus je kon niet zo ver zien. In Fisterra eerst op zoek naar de Albergue, na 3 x vragen gevonden (1300 uur). En daar stonden de 2 Nederlanders te praten met andere Nederlanders die aan het wachten waren op de taxi naar Santiago. Ze hadden ons al zien fietsen in Fisterra...
Gelukkig konden we een private room krijgen voor 2 dagen, zodat we niet morgenochtend weer weg moesten. Want we blijven hier een dag. Snel administratie gedaan en afgesproken dat we over een uur of 2 terug zijn. Want we wilden met bagage en al naar km 0,00. Dat was nog weer 2,2 km fietsen en ja hoor, omhoog!
We haalden het (natuurlijk) en gelijk onze fietsen naast het paaltje gezet (een beetje brutaal). Vriendelijk Italianen wilde een foto van ons maken. Daarna stonden we iets verder in een innige omhelzing en daar hadden ze een foto van gemaakt (heel lief). Ons telefoonnummer gegeven, maar of dat goed is gegaan (nog niets binnen). Waarschijnlijk had het met 0031 ervoor, worden verzonden.

Dit punt halen en zijn, gaf toch wel een speciaal gevoel. Met een vuurtoren en de Atlantische Oceaan op de achtergrond geeft het een gevoel van het einde van de wereld. Als die toeristen/dagjes mensen verstoren dit beeld wel wat...
Maar, ik denk en voel nog steeds, dat 6 september Santiago 'het' wordt. We bouwen het als het ware op...

Vlak bij de vuurtoren op onze kleedjes heerlijk in de schaduw geluncht. Vanavond gaan we nog naar zonsondergang kijken op deze plek. En morgen lopend, rustig alles hier en bij km 0,00 verkennen. Terug naar de Albergue krijgen we onze kamer (goed). Het is een beetje 'flower power' en je kan er meditatie klassen volgen, wie weet...
Wel heel vriendelijk en ze kunnen goed Engels, hetgeen ook niet altijd het geval is.
Douchen en nu wat schrijven. Temperatuur is heerlijk, 26/27 gr..

Even boodschappen en dan wat rondlopen in Fisterra. Terrasje gepakt, tenminste terrasje 2, want bij 1 wilde ze ons niet helpen.... (zo leek het). Daarna verder rondgelopen, maar we kregen honger (te vroeg, 1900 uur, terwijl Spanjaarden meestal pas vanaf 2000 uur, op zijn vroegst eten). Uiteindelijk aan de haven gaan zitten. De helft van de hoofdgerechten op en alleen maar vis over. Opgestaan en weggegaan naar de buren. Daar weer heerlijk gegeten en even leuk met een Zuid-Afrikaanse gesproken. Toen we wegliepen zagen we de Polen van ongeveer 3 dagen terug. Ze herkenden ons en ook daar nog even mee gesproken.
Op weg naar het hostel, kwamen we Nederlanders (fietsers) tegen die we meer dan een week terug hadden gezien in een klein plaatsje waar we boodschappen deden. Uiteindelijk zeker een half uur mee gesproken. Het blijft leuk om ervaringen uit te wisselen, zeker met andere fietsers. Nu nog even dit verhaal af maken en dan lekker uitslapen. Ontbijt in de Albergue bestelt (tussen 8-10), rustig aan dus.