5/9 Het viel mee, lekker gefietst

Maandag 5/9
De wekker ging wel erg vroeg, maar we deden rustig aan en zaten om 715 uur op de fiets. Het Nederlandse meisje (vrouw -24) kwam ook naar buiten, zij ging naar de zonsopkomst kijken bij Cabo Finisterre. Gisteren werd het plotseling mistig, dus de zonsondergang was niet te zien geweest. We reden voor het eerst weg in het volledige donker met licht aan. Dat was eigenlijk geen probleem, ondanks de toch redelijk drukke weg. We hadden wel wat tegen deze dag op gekeken, omdat we wisten dat we de eerste 35 km veel moesten klimmen. En na een dag rust weet je nooit hoe de benen voelen....
Het was redelijk helder weer en we zagen nu meer van de baai dan de dagen ervoor. Rond het weer licht worden was het prachtig om de vogeltjes te horen fluiten. Na wat klimmen en dalen, kwamen we in Cee aan, waar we op 6 meter hoogte zaten. Dat lijkt alsof we veel gedaald hadden,maar dat viel tegen. Hier begon de zwaarste klim van de dag (12 km). In het begin had Eric het lastig en Marie-José fietste lekker. Gewoon doorgaan en je komt vanzelf boven is dan het moto. Uiteindelijk waren op zo'n 390 meter hoogte. Onderweg zagen we nog prachtig wolken/mist tussen bergen hangen (zie foto). Nog een beetje afdalen en klimmen (gemeen klimmetje) en we reden Olveiroa rond half 10 binnen (sneller dan we hadden verwacht). Daar hadden we op de heenweg ook een bakkie gedaan, dus nu maar weer. Bij de eerste Albergue/cafe twijfelen we of we stoppen, maar zien we tot onze verbazing de 2 Belgen zitten, die we eerder waren tegengekomen. Zij waren aan het ontbijten en wij hadden niet zoveel ontbijt gehad, dus wij ook maar ontbijten. Het was voor Spaanse begrippen een redelijk ontbijt met zelfs verse jus d'orange! Natuurlijk even (drie kwartier) bijgepraat. Dit blijven de leuke, onverwachte ontmoetingen van deze tocht.

Net voor Olveiroa was er weer (net als de heenweg) mist tot dichte mist (of wolken). Van de Belgen hadden we gehoord dat in dit gebied, er meer regen valt dan in België (en dus waarschijnlijk ook Nederland). En dat we dus nu eigenlijk geluk hebben. Na Olveiroa bleef de mist en werd soms dichter en het werd kouder. In Olveiroa gingen we een andere route volgen dan op de heen weg. Minder klimmen en iets korter naar Santiago. Het was lange, wat drukke AC-weg (soort D-weg). Hele korte, redelijke makkelijke klimmetjes en wat afdalingen, gewoon goed te doen. De laatste 5 km had Marie-José het wel gehad (en natuurlijk nog een venijnig klimmetje). Eenmaal in Negreira snel wat boodschappen gedaan en even de weg gevraagd. Gewoon doorrijden en midden in de stad, was de Albergue (even afwachten hoe dat vanavond qua geluid wordt). Vanaf ons balkon kijk je zo de winkelstraat in, wel leuk!
Douchen en Marie-José besluit niets meer te wassen van de wielrenkleding. We hebben nog ons tweede setje en na morgen stoppen we met fietsen voor deze tocht tenminste.... Zelf geluncht en daarna onze inmiddels gebruikelijke siësta.

Het voelt wel een beetje dubbel. Aan de ene kant wil je nog dagen doorfietsen en aan de andere kant ben je blij dat we er morgen zijn. Ook zitten we zo in de flow met zijn tweeën dat je daar eigenlijk niet uit wil. Maar goed, zoals iemand al appte/reageerde, er komen ook nog genoeg mooie 'gewone' dagen en dat is ook zo!

Laatste keer uit eten met zijn tweeën deze tocht. Eerst nog wat gewandeld door deze stad, maar het is weer een stad zonder centrum. Gewoon wat straten willekeurig aan elkaar geplakt, weinig gezelligheid. Uiteindelijk bij onze eigen Albergue/restaurant gaan eten. Niets mis mee, maar ook niet bijzonder. Wel even een beetje teruggekeken, hetgeen best nog wel moeilijk is. Wat kan je ermee en wat ga je er mee doen. Dat klinkt heel zwaar, maar dat is niet de bedoeling. Open staan voor anderen zonder te oordelen, is wel iets wat is blijven hangen.

Morgen 'THE BIG DAY', ik heb er zin in.