6/9 The real end en de grote verrassing

Dinsdag 6/9
Het slapen was redelijk tot matig. Toch wel aan een drukke weg en daarom de deuren dicht. En ja, dan wordt het heel warm. Daarbij opgeteld, krakende bedden. Oftewel als iemand zich omkeerde, kraakte het hele bed. Maar goed, wij zouden uitslapen (niet echt gelukt) en rond 8 uur was iedereen van de kamer. Op dat moment besloot ik om Marie-José haar cadeau en een (liefdes?) brief die ik reeds op 29 juli had geschreven te geven. Marie-José ging deze voorlezen, maar elke 30 seconden ging het licht uit. Ik dus elke keer uit bed, naar de schakelaar en zo een keer of 5...
Daarna haar cadeau (zie foto). Nog heel rustig aan gedaan alles weer ingepakt en beneden gaan ontbijten. Uiteindelijk vertrokken we om half 10, zo laat waren we nog nooit vertrokken. Maar ja we hoefden maar 21 km en we zouden rond 12 uur aankomen. En natuurlijk begon het direct met een klim, gr.. Na 5 km onze eerste stop, want het ontbijt stelde niet zoveel voor. Dus wat yoghurtjes gegeten.
De weg was vrij druk, dus aan de zijkant van de weg rijden. Na 10 km om half 11 een bakkie koffie met wat lekkers (het is een verjaardag) in Bertamirans, lekker in het zonnetje. Daarna direct (weer) een forse klim. Maar we hadden alle tijd, dus rustig aan. Vlak voor Santiago was het even lastig qua de goede weg vinden. In Santiago (na, weer een klim van 140 naar 250 meter) ballonnen op de fietsen gemaakt en nogmaals gevraagd waar nu die kathedraal was. Gewoon de weg volgen en vlak voor de kathedraal, maar even de GPS aan. We reden toch een beetje anders en we stonden plotseling op het plein voor de kathedraal (om precies 12 uur). En in het midden zagen we al snel Oma staan en Nicole in de rolstoel (?) zitten, beide een andere kant uitkijkend dan wij aankwamen. Het bleek dat bijna iedereen van die kant kwam waar zij naar keken. Na wat traantjes en praten, stond Marie-José met een Nederlandse te praten. Plotseling hoorden we Sarah, Sarah roepen van 2 kanten en er kwamen 2 verklede figuren met masker aanlopen. Wij dachten dat die voor een ander waren, maar ze kwamen op ons af. Pas toen 1 het masker af deed, zagen we het. Het waren Hubertine en Helma! Een hele, grote verrassing! Ze hadden ook champagne en we kregen ook applaus van diverse mensen om ons heen. Zo totaal onverwacht, heel erg leuk. Ook Oma en Nicole wisten van niets. Later bleek dat her en der sommige mensen in hun reacties wat hints hadden gegeven. Maar ja, dat hadden wij natuurlijk niet opgemerkt. Dit maakte de aankomst wel compleet! Daarna met zijn allen naar terras en heel veel bijgepraat, hoe dit allemaal zo geregeld was. Tijdens de borrel gaven Nicole en Oma nog een prachtig cadeau (een bijpassende ketting hanger bij de zilveren ring van Marie-José). Helaas moesten Hubertine en Helma wel al vandaag weer weg (ze waren er al zaterdag avond, dus ze hebben met zijn tweeën een paar prachtige dagen in Santiago doorgebracht). Dan kon niet anders ivm werk, maar wij hadden ze heel graag nog wat langer gesproken, maar het is niet anders. Dit was al ongelofelijk top en fantastisch. En nu zijn ze al weer thuis....
Daarna gingen wij onze credentials halen. Oftewel het officiële bewijs van de volbrenging van de Camino. We kwamen binnen (alleen pelgrims mogen naar binnen) en er stond toch een rij! Een uur hebben we in de rij gestaan, maar toe kregen we 2 certificaten, 1 voor de Camino en 1 voor de afstand (2877 km hebben we gereden!).
Intussen was het steeds warmer geworden (39 gr.!) en Oma en Nicole waren door iemand van de organisatie naar binnen gehaald. Het was veel te warm voor Oma om zo in de zon te staan, vond deze aardige mevrouw. Ook kregen ze nog spontaan een kopje thee.
Toen teruggelopen naar het hotel (het was inmiddels 1545 uur). Daar konden we direct onze fietsen inleveren (er gebeld en er kwam binnen 5 minuten iemand van Soetens, de organisatie die onze fietsen naar huis gaan brengen). We hebben geluk want morgen gaat er een zending terug naar Nederland, dus waarschijnlijk hebben we onze fietsen snel terug. Daarna ingecheckt en nog een stokbroodje gegeten. De laatste verrassing was dat onze kamer versiert was en er een heuse Sarah zat op de stoel. Eric was moe (gewend aan siësta) en is nog even gaan slapen. Om een uur of 8 zouden we proberen in de buurt iets te eten. Dat lukte niet, dus wat verder (en de rolstoel van Oma gehaald). Toen onze stomme verbazing kwamen we op een gegeven ogenblik langs het restaurant waar wij vrijdag hadden gegeten. Maar gekozen voor de echte binnen stad en lekker gegeten. Eric en Nicole hadden geen toetje, maar op de terug weg even een 2 bollen (en wat voor bollen) ijsje gescoord. Terug in het hotel nog een kopje koffie en nu nog wat schrijven.

Dit was een nog bijzonderder dag dan we vooraf hadden gedacht. Marie-Jose (en ik) hebben er van genoten. Het is een zeer waardig einde van onze Camino. Morgen en overmorgen gaan we er nog 2 leuke dagen van maken met Nicole en Oma. Wat het blijft toch heel speciaal dat zij hier zijn.

NB
Iedereen bedankt voor alle felicitaties op Facebook, via de app en via de waarbenjij.nu site. Het maakte deze dag mede onvergetelijk.