8/9 Terug naar huis en de aankomst

Donderdag 8/9
Gisteren had Marie-José al de tassen die in de flightback moesten ingepakt. Redelijk op tijd opgestaan en lekker gedoucht. Ontbijt gehaald en in hotel opgegeten. Weer Oma de steile straten opgeduwd in de rolstoel. Bij ons favoriete (inmiddels ) terrasje bakkie gedaan. En toen naar het toeristen treintje om Santiago nog even helemaal te zien. Oma kon met rolstoel en al in het laatste wagonnetje samen met ons, goed geregeld. We zagen meer van Santiago dat we lopend hadden gezien. Opvallend was dat er veel parken zijn en veel campussen van diverse universiteitsonderdelen. Nooit geweten dat Santiago zo'n universiteitsstad was. We hadden ook nog een mooi uitzicht van boven de stad op de kathedraal.
Op de terugweg naar het hotel nog even op de foto met de zwevende man (wij ook Hubertine!). Wat kleins gegeten en voor de allerlaatste keer de steile helling op. Oma vooruit gestuurd, lopend, omdat de rolstoel vol stond met koffers. Om de hoek van de steile helling zou de bus naar het vliegveld komen. En we stonden nog geen minuut, daar was de bus. Luik onder bus ging open, alle bagage en rolstoel erin. De bus was druk, we konden net zitten. In een half uurtje waren we op het vliegveld (1345). En even daarna konden we inchecken. We dachten nog even dat de flightback veel te zwaar was, maar dat veel mee 26,4 kg. Ook nog een voortas mee en de rest als handbagage. Toen door de douane. Nicole wist precies hoe dat moest (wij niet:onze laatste vlucht was meer dan 15 jaar terug). Maar bij de controle werd er iets gezien. Ja en dan krijg je toch een beetje warm... Alles uit de tas en daar kwamen 3 schroevendraaiers, een tangetje en een sleutel om trappers los te maken uit de tas (fietsgereedschap). Daar hadden wij nooit aan gedacht, maar dan mocht niet mee en hup inleveren. Gaspatronen (om banden snel op te blazen) werden na extra controle goedgekeurd om mee te nemen (?). Daarna mochten we gelukkig verder. Later ontdekte Marie-José nog haar verbanddoos in de handbagage (met oa een schaar). Dus de controle was toch niet zo goed geweest.
Als laatste hindernis naar het vliegtuig was het boarden. Het was natuurlijk druk, maar wij hadden een geheim wapen. Dat heette Oma! We kwamen aanlopen en we stonden nog niet in de rij, toen er een man met geel jack aan op ons afkwam. Johanna van Dam zocht hij en we mochten alle 4 mee. Iedereen moest uit de weg en we stonden vooraan. Direct werden onze boarding passen/paspoorten gecontroleerd en hup de sluis in. Voor we het wisten zaten we op onze plek in het vliegtuig!
Het was een rustige vlucht waarbij we heel veel konden zien van het land onder ons. Bij Nederland was Zeeland mooi te herkennen (oa de delta werken) en ook Rotterdam en Den Haag. Vervolgens gingen we over Haarlem (Mooie Nel) en Amsterdamse Bos (golfbaan). We landen op de baan ver weg van Schiphol, dus een heel eind taxiën.
Onderweg naar de koffers nog even allemaal plassen. Koffers waren er vrijwel direct.

Door de laatste deur en toen....
Een spandoek, allemaal lieve mensen speciaal voor ons! Dat betekende wel een voorzichtig traantje... We hadden wel iets verwacht, maar dit. Na veel knuffels, gezellig met zijn allen nog wat gedronken. Rick was iets later, die had helaas pech met een file. Daarna lekker naar huis en Rick nog even snel naar trainen. Thuis was de laatste verrassing, want het huis was versiert, met vlaggetjes en veel 50 jaar! Die buurvrouwen rochelen alles! Nog even lekker bijgekletst bij Monique, de buurvrouw, waar even later ook Luc en Astrid langs kwamen, gezellig. Tot slot naar huis en we kwamen gelijk met Rick thuis. Rick had speciaal een taart gemaakt (heerlijk)! Lekker nog even nagekletst met Rick en toen naar bed, ons eigen bedje.

Dit was het einde van een onvergetelijke tocht/belevenis. Over een weekje zal ik nog een klein stukje schrijven.