Klimmen, klimmen, klimmen en .. een beetje afdalen

Vrijdag 12/8
Redelijk (Eric) tot goed (Marie-José) geslapen in de middeleeuwse Refugio. Ietsje later (730) op pad na de zware tocht van gisteren. We zouden ook wat minder grote afstand gaan rijden. Eerst naar beneden naar het dorp om de sleutel af te geven. En weer omhoog hetzelfde, dat was de eerste beklimming. En er zouden er nog vele volgen! Want de hele dag ging het naar ons gevoel omhoog. Het lijkt (kan natuurlijk niet) alsof je (veel) meer omhoog moet dan omlaag. Maar ja omhoog duurt ook langer en omlaag is zo voorbij. De start was nog wel wat fris, maar lang niet zo koud als gisteren. De koffie kwam dit keer op het juiste moment (in Valence) in een kleine bar tabac, met een niet zo spraakzame, maar wel aardige Fransman. Marie-José ontdekte de folder tbv de Franse bloedgevers (zie foto), ik dacht dat het een feest was ....
Vervolgens door richting Angouleme om vlak voor deze plaats te besluiten of we de alternatieve route door Angouleme gingen of niet. We werden eigenlijk gedwongen om naar Angouleme te gaan, omdat we geen lunch gelegenheid konden v
inden. Dus maar door aan de hand van het boekje. Nog geprobeerd bij een benzine station, mijn banden wat lucht bij te doen. Helaas werkt niet op een Frans ventiel (band leeg) en een gewoon ventiel. Wel bij de banden van Marie-José werkte het. Dus maar het gaspatroon gebruikt, weer wat geleerd. Het volgen van het boekje ging goed tot in Angouleme en al snel zaten we aan een goede pizza. Maar toen verder door de stad, weer klimmen, werd het lastiger. Ook nog even boodschappen gedaan en de kilometers gingen maar door. Over een drukke D-weg (D-939) uiteindelijk weer op de route gekomen.
Onderweg komen we nog steeds zonnebloem velden tegen, nu al 3 dagen lang. Ze zijn wel bijna uitgebloeid en hun kopjes hangen als het ware nederig omlaag.
Maar ongemerkt maken we veel meer kilometers (incl. al het klimmen) dan we wilden. Na Torsac zouden we er bijna zijn en dan zouden er geen beklimmingen meer zijn (zei het boekje). In Torsac ontdekte we dat het nog 10 km naar Ronsenac was, een tegenvaller. En de beklimmingen bleven maar komen. Van die lange wegen, golvend, mooi gezicht, maar wij dachten alleen maar, alweer omhoog!
Marie-José zei echter: opgeven is geen optie en dat deed ons toch ook weer aan
R.M en F.J. denken. Voor hun is het de komende maanden ervoor gaan en uitgaan van het positieve, zoals wij zeker doen met hen.
Eindelijk in Ronsenac weer zoeken en maar klimmen. Verkeerde kant op, en weer vragen. Rechts 2 km verderop en weer klimmen. Uiteindelijk zagen we een bordje en daar aangekomen, leek een soort bed en breakfast met meerdere kamers en 2 zwembaden. Maar helaas er was niemand. Even doorgefietst en daar was de aangekondigde mobile home toch nog. Ook niemand, of toch wel, een Engelsman die daar wat werk deed. We konden gewoon de mobile home (achter in een grote tuin, met mooi uitzicht) in. Het warme water deed het nog niet (boiler), maar dat gaf niet want koud/louw douchen was heerlijk, we waren wat verhit. Zeker vanaf de middag was het boven de 30 graden en met al het klimmen, pfffff.
Later kwam de eigenaar (ook Engels, wel makkelijk met praten) en voor weinig een biertje en een fles rosé. Ook maken ze pasta met tomaat salade voor ons en als toegift eigen pruimen uit hun tuin, heerlijk. Oh ja, en er is ook een zwembad! Soms zit het mee en na zo'n dag..

NB
We zitten nu lekker aan een roseetje. En we hebben zo ons ME (encounter momentje). Het is dan goddelijk zitten in een prachtige omgeving, waar het heel stil is en de zon die langzaam onder gaat.